منابع نوری در دوران قدیم

منابع نوری در دوره های قدیم تنها روشنایی حاصل از آتش بود که بعدها بصورت مشعل تکمیل گردید . در اواخر قرن هیجدهم میلادی چراغ روغنی که از نوعی روغن نباتی به عنوان سوخت استفاده می نمود و شمع عالیترین منبع نوری به شمار می رفتند .

این منابع نوری ضعیف بودند و تنها بعد از غروب خورشید در خانه ها مورد استفاده قرار می گرفتند و اصولا” نیازی به استفاده از نور مصنوعی بمنظور طولانی تر کردن روز کاری حس نمی گردید .

در اواخر قرن هیجدهم در بسیاری از کشورها بخصوص انگلستان دوره صنعتی آغاز گردید . در این دوره به علت نیاز به مصنوعات ، تولید رواج پیدا کرد . برای تولید بیشتر از سویی ماشین ها به جای کارگران در کارخانجات مورد استفاده قرار گرفت و از طرف دیگر با یافتن منابع نوری مناسب تر ، ادامه تولید در شب هنگام در کاخانجات رفته رفته امکان پذیر شد .

در سال ۱۸۲۰ چراغ گازی که گاز زغال می سوزاند ساخته شد . در اواسط قرن نوزدهم پارافین جای روغن های نباتی را در چراغ های روغنی گرفت . کشف نفت و امکان استفاده از آن درمنابع نور در سال ۱۸۵۸ در آمریکا صورت گرفت .

با اینکه منابع نوری که از نفت بهره می گرفتند در ابتدای قرن بیستم در اروپا معمول گردیدند ، ایرانیان ، چینی ها و هندی ها از قرن ها پیش ، از نفتی که در باکو استخراج می شد بدین منظور استفاده می نمودند .

در مورد لامپ های الکتریکی همانطور که می دانیم اولین منبع جریان دائم یعنی پیل ولتا در سال ۱۸۰۰ کشف شد و اثر جریان در ایجاد نور در سال ۱۸۰۲ شناخته شد ولی استفاده عملی از لامپ برقی ده ها سال بعد ممکن گردید .

در سال ۱۸۷۹ ادیسون اولین لامپ الکتریکی را که در کارخانه قابل تولید بود تکمیل نمود . لامپ ادیسون دارای رشته زغالی بود که در اثر عبور جریان گرم می شد و در حالت التهاب ، نور ساطع می کرد . برای اینکه از سوختن زغال جلوگیری شود آن را در داخل حباب شیشه ای فاقد هوا قرار می داند . در این وضعیت زغال به سهولت تبخیر می گردید و لذا افزایش درجه حرارت بیشتر از حد معینی ممکن نبود .

با استفاده از اجسام دیگر برای رشته از جمله اوسیون با درجه حرارت ذوب حدود ۲۵۰۰ درجه سانتیگراد در سال ۱۹۰ ،تانتالیوم با درجه حرارت ذوب حدود ۳۴۰۰ درجه سانتیگراد در سال ۱۹۰۶ افزایش درجه حرارت رشته ممکن گردید و در نتیجه برای یک توان الکتریکی معین نور بیشتری به دست آمد .